Reggae en foute pizza's

Nog nooit hebben we zo snel accommodatie gevonden als bij aankomst in Padang Bai. We stappen de shuttlebus uit, stappen het guesthouse tegenover naar binnen en binnen vijf minuten eigenen we een grote kamer toe met uitzicht op zee. Dat is nog eens een goed begin!

Padang Bai is een klein dorpje, uitgestrekt langs een baai. Het directe strand functioneert vooral als haventje en ligt vol met pittoreske vissersbootjes. Om te zwemmen, snorkelen en zonnebaden kan je kiezen uit twee andere strandjes ook gelegen in een baai. De eerste middag kiezen we voor Blue Lagoon Beach, aangezien ons dit wel tropisch in de oren klinkt. Na een klim de heuvel op en een bijbehorende afdaling komen we aan bij een klein strandje en spreidde onze sarongs uit. Echt zwemmen lukt echter niet aangezien je vrijwel direct op koralen stuit en we al een aantal mensen met schaafwonden de zee uit hebben zien komen. Dan maar een boekje lezen en wat kletsen met het mannetje wat ons constant een massage wil verkopen. In de avond genieten we weer van de Balinese keuken en sluiten we de dag af met Bintang biertjes in een gezellige reggae bar waar een enthousiaste band speelt (Bob Marley zingt stukken beter, maar de energie en gezelligheid maakt een hoop goed!).

De volgende dag is grijs, afgewisseld met regen en blijven we daarom wat bij ons guesthouse hangen. We wisselen gezellig verhalen uit met een Deens stelletje en lezen ons in over Lombok, waar we hierna heen willen. In de middag klaart het op en gaan we op aanraden van de Denen naar het andere strand. Ook ditmaal klimmen we omhoog en dalen we af om de baai te bereiken. Dit strand wint zonder twijfel van die van gisteren, een prachtige baai strekt zich voor ons uit met wat houten hutjes die als restaurantjes dienen op het witte zand en prachtige rotsen aan weerszijde. Zodra onze sarongs weer klaarliggen stappen we het heldere water in. Geen koralen, hoogstens wat rotsen, wat het zwemmen een stuk gemakkelijker maakt. Rustig is het water echter niet, hoge golven bulderen op ons af en de sterke stroming probeert ons mee te trekken. Een beetje uitkijken, maar vooral Nick als waterrat is op z'n best (als een kind zo blij) met zulke golven!

Als de golven ons eindelijk moe hebben gekregen trakteren we onszelf op een biertje bij het guesthouse. Terwijl de avond valt raken we aan de praat met een Belgisch stel en na een aantal biertjes besluiten we rond 22uur dat het hoogtijd is om een hapje te gaan eten. Gelukkig wil het lieve vrouwtje nog wel een visje voor ons klaarmaken, maar zodra onze bordjes leeg zijn wordt ons subtiel duidelijk gemaakt dat ze willen sluiten. Aangezien we nog veel te gezellig zitten te kletsen met z'n viertjes besluiten we nog maar even naar de reggae bar te gaan. Praten blijkt hier door de harde (live)muziek wat lastig, maar de biertjes smaken ons nog goed en we worden vermaakt door een groepje a-ritmische jonkies die zo dronken zijn dat partnerruil geen issue meer lijkt te zijn. Al met al een leuke avond!

De dag erop verliep vrijwel hetzelfde, eerst wat relaxen bij het guesthouse en in de middag spelen in de golven. 's Avonds deden we het echter wat rustiger aan met een frisje, Skype en en een spel kaarten. De volgende dag moesten we vroeg op om de Ferry naar Lombok te pakken.

Precies op tijd namen we plaats op de Ferry en legde we onze backpacks naast ons neer. De kapitein had echter niet zo'n haast en besloot een uurtje later te gaan varen. Ach, we zaten goed en het was ook wel weer een ervaring om te zien hoeveel vrachtwagens ze wel niet op zo'n Ferry wisten te krijgen! Tijdens de vaart, die zo'n vier uur duurde, genoten we van het uitzicht en lieten we Bali voorlopig even achter ons. Eenmaal in Lembar, Lombok, aangekomen bleven we nog bijna een uur ronddrijven. Toen er eindelijk een plaats vrij was om aan te meren konden we aan wal. Daar stond ons busje naar Senggigi al te wachten. Voor we vertrokken probeerde ze ons (hoe kan het ook anders) nog even bang te maken dat alles vol was zodat we bij hun nog wat zouden boeken. Deze truc werkt bij ons inmiddels allang niet meer dus waren we snel uitgepraat. Halverwege onze 1,5 uur durende rit stopte we ook nog even bij een bureautje en werd ons wederom vanalles aangeboden. Alsof het niet genoeg was geweest werden we in Senggigi afgezet bij een... jawel weer een bureautje, ditmaal onder het mom van 'wij hebben een kaartje zodat je weet waar je nu bent. Oh en het is hier heeeel druk, dus boek maar even wat'. 'Gek' genoeg kwamen we al vrij snel een mannetje tegen die nog genoeg vrije kamers had... Verrassend...

Door de lange reis zochten we al vroeg ons bed op, uitkijkend naar een goeie nachtrust. De barretjes met keiharde livemuziek, de karaokebar, de discotheek en de moskee op de hoek vonden dat blijkbaar niet zo nodig. Desalniettemin stonden we de volgende dag met goede moed op, smulde we van een bananenpannekoek als ontbijt, wandelde we wat rond en zochten 's middags het strand op. Op het strand lieten we ons 'interviewen' door locale studenten, liet Anouk zich fotograferen en kletsen we met nog meer locale studenten. Opdracht van school: Engels oefenen met toeristen. Daarnaast genoten we van een prachtige zonsondergang, een heerlijk dagje! Om deze dag af te sluiten besloten we onszelf weer eens op pizza te trakteren. Dit bleek echter niet zo'n heel goed idee...

Direct na het eten liepen we terug naar het hotel, Anouk voelde zich beroerd en viel gelijk in een diepe slaap. De volgende dag veranderde hier niet veel aan en lag ze vrijwel de hele dag te slapen. Nick was ook niet op z'n allerbest, maar kon in ieder geval nog wat drinken en brood in 'huis' halen. Een dag waar verder weinig over te schrijven valt.

De volgende dag waren we nog niet bepaald topfit, maar vonden we het zonde van onze tijd om binnen te blijven. Nick voelde zich prima genoeg om een scootertje te rijden en Anouk hoefde toch alleen maar achterop te zitten. Zo gezegd, zo gedaan en we huurde een scootertje. Helaas was het een behoorlijk Hollandse dag met dikke wolken en regen, waardoor we eerst een half uur moesten schuilen. Ook hier kwamen we wat studenten tegen en kletste we wat.

Toen het eindelijk wat droger werd deden we onze helmpjes op en begonnen we te rijden. We namen de weg naar het noorden, een relatief rustige en geasfalteerde weg die langs de kust loopt. Elke keer wanneer we weer een stuk bergopwaarts reden werden we getrakteerd op prachtige uitzichten. We reden in totaal bijna drie uur heen om vervolgens om te keren. We waren niet specifiek op weg naar een bepaalde plek, maar genoten van de route en al het moois wat we tegenkwamen. Op de terugweg stopte we voor een drankje bij een van de vele hutjes. Het vrouwtje kon amper Engels, maar werd daardoor niet minder spraakzaam. In het Indonesisch bleef ze maar kletsen en al gauw kwam de buurvrouw erbij zitten. We hebben veel woorden en uitdrukkingen geleerd, al is geleerd een groot woord want we hadden meestal geen flauw idee wat ze bedoelde. We herhaalde braaf wat ze ons in het Indonesisch leerde en glimlachte. We namen afscheid van de lieve vrouwtjes en eenmaal terug aten we wat en keken we een filmpje in ons heerlijke bedje.

De moskee en dergelijke lieten ons wederom niet aan één stuk door slapen, maar dat maakt niet uit. Morgen gaan we namelijk voor een flink aantal dagen naar het paradijs. Google maar eens op 'Gili Air', dan snap je het wel...