Final destination

Na een bus-, boot- en nogmaals busreis van zo’n 10 uur kwamen we eind van de middag aan in Sanur, Bali. Het was een lange reis, maar wel voorspoedig en zeker interessant. Op de boot genoten we van een heerlijk pakketje rijst met kip en kruiden, samengehouden in bananenblad. Voor slechts 50 cent gekocht op weg naar de Ferry, en één van de lekkerste gerechten die we in Azië hebben geproefd! Na ons maaltje lazen we een boekje en relaxte we wat op de speeltoestellen op het dek. Omringt door gillende en vooral nieuwsgierige Indonesische kindertjes genoten we van het prachtige water om ons heen.

Eenmaal aangekomen in Padang Bai moesten we overstappen in een busje. We merkte al snel dat wij de meest ervaren reizigers waren die in het busje moesten. Toen de groep werd verzameld en verteld werd dat we met z’n allen in dat kleine busje moesten, hoefde we niets tegen elkaar te zeggen en stapte we automatisch voor in het busje. Hier konden we mooi naast elkaar zitten met veel beenruimte, kijkend naar de overige acht reizigers die zich achterin probeerde te vestigen tussen alle tassen en backpacks. Tsja… vier aan vier op banken zitten waar je normaliter met z’n drietjes net op past is wat aan de krappe kant! Alsof het nog niet krap genoeg was, werd er ook nog even een touw tussen ze door gespannen, want het surfboard bovenop de bus zat nog niet goed genoeg vast… Daarnaast viel het busje bijna van ellende uit elkaar, maar wij konden alleen maar lachen en genieten. Dit is Azië, precies het chaotische en ongeregelde waar wij van houden!

Het was een lange reis, maar we beseffen ons ook dat dit voorlopig onze laatste reis als backpacker was. De volgende lange reis op de agenda is de terugvlucht naar Schiphol, die zeker niet zo heerlijk chaotisch en Aziatisch zal zijn. Wat een raar gevoel, dat na vier maanden eindeloos genieten ineens de finish in zicht is…

We hebben voor Sanur gekozen omdat het dicht bij het vliegveld ligt en een stuk aangenamer schijnt te zijn dan Kuta. Heel veel meer reden is er niet om Sanur te bezoeken. Er staan een hoop resorts en wemelt het dus van de ‘resortmensen’. Verder is er niet veel te doen in het stadje. Wij hebben ons echter de laatste drie dagen goed vermaakt met chillen aan het zwembad, genieten van een massage, eten aan het strand, biertjes drinken en souvenirs inslaan.

Op de dag van vertrek voelde we ons vreemd. Het was onwerkelijk. We haalde onze backpacks leeg en gooide ‘oude’ kleren weg, ontdeden ons van rommeltjes en namen ritueel afscheid van onze Birkenstocks. Ruim op tijd zaten we klaar, niet goed wetende hoe we ons laatste uur van vrijheid moesten invullen. Dus kochten we maar een koud Bintang biertje en trokken we ons terug op onze veranda. We zullen dit zo missen… de vrijheid… het gevoel… de natuur… de mensen… het eten… de chaos… en natuurlijk de veranda’s waar we vele uren van onze reis op hebben vertoefd. Maar we missen natuurlijk ook onze vrienden en familie. In dat opzicht hebben we ook wel weer veel zin om naar huis te gaan.

We willen naar huis… Nee we willen helemaal niet naar huis… We weten het niet meer…

Heerlijk vroeg kwamen we aan op het vliegveld, waar we binnen een kwartier ingecheckt waren en onze backpacks hadden afgegeven. We namen plaats op een terrasje waar we ons vermaakte met kaartspelletjes. Toen het eenmaal tijd was voegde we ons bij de Nederlandse massa om het vliegtuig in te stappen. Een kwartiertje vertraging liet ons gelijk weer kennismaken met het ongeduldige karakter van de gemiddelde Nederlander. Van ons mocht het vliegtuig wel 15 dagen vertraging hebben, mensen zeur niet zo!

In het vliegtuig vermaakte we ons met onze privé schermpjes waarop we films, series en documentaires bekeken. Ook hadden we nog een tussenstop in Singapore van ruim een uur, wat eigenlijk vooral een onderbreking was van onze avondmaaltijden. Aangezien we door de tijdszones vlogen hadden we zo’n lange avond/nacht dat we twee keer avondeten voorgeschoteld kregen.
Echt slapen kwam er niet van en misschien hebben we hooguit twee uurtjes onze ogen dicht gehad. Het was een prima vlucht, maar we voelde ons raar, het was druk en bijna de hele vlucht was er turbulentie. We waren dan ook blij toen we onze benen weer konden strekken na 17 uur in het vliegtuig.

We hebben vier maanden gereisd naar vele bestemmingen, maar zonder twijfel was de aankomst in Nederland het vreemdst, het meest wennen. Het zal nog wel even duren voor het doordringt. Maar jeetje… we zijn weer in Nederland!